همچنان آلیس

فراموشی همیشه وحشتناک و بد نیست. گاهی حتی لازم که ما فراموش کنیم؛ فراموش کنیم تا بتونیم راحت تر و بهتر زندگی کنیم اما اگر فراموشی، ناخواسته باشه و تو هویت خودت، اطرافیانت، کار و حرفه ات و خلاصه همه اون چیزی که شخصیت و وجود تو رو تشکیل می دهند فراموش کنی، بسیار بسیار وحشتناک میشه. فیلم «همچنان آلیس» فراموشی رو دست مایه تم اصلی اش قرار داده و داستان زندگی آلیس رو نشون میده که استاد دانشگاهه و دکترای زبانشناسی داره اما در میانسالی، یعنی حدوداً 50 سالگی به آلزایمر زودرس دچار میشه. این بیماری روابطش با فرزندانش، همسرش و کارش رو تحت تاثیر قرار میده. 

فیلم حدوددو ساعته اما اصلاً موقع دیدنش خسته نمی شید. بازی جولین مور در نقش آلیس فوق العاده زیباست. جایی از فیلم وقتی آلیس در میانه کشف آلزایمرش قرار داره، قرار میشه که در یک کمفرانسی درباره آلزایکر سخنرانی کنه. برای اینکه کلمات رو یادش نره می نویسه و هر کلمه ای رو که میگه هایلایت می کنه. توی این سخنرانی اش میگه که گاهی ما مسخره به نظر می آییم اما این ما نیستیم که مسخره ایم، بیماری ماست نه خودمون. 

در سکانس های پایانی فیلم، وقتی که بیماری آلیس دیگه پیشرفت کرده یک فیلم ضبط شده روی لپتاپش پخش می کنه که خودش واسه خودش ضبط کرده. توی این ویدئو آلیس به خودش میگه روزی که تنها بودی برو به اتاق خوابت و یک بسته قرصی که روش نوشته شده پروانه رو بردار و همه رو یک جا قورت بده و بعد درزا بکش. آلیس که اون روز برای ساعتی تنها بوده این کار رو انجام میده اما ... ( بقیه اش رو نمیگم تا فیلم لو نره!) این صحنه خیلی عالیه. بازی جولین توی این صحنه و حرکت دوربین بی نظیره. 

جولین مور برنده جایزه اسکار هترین بازیگر نقش اول زن شده و همینطور جایزه گلدن گلوب بهنترین بازیگر زن نقش درام. فیلم اقتباسی از یک رمان به همین نامِ و به رمان هم خیلی وفادار بوده. اسم فیلم هم به نظرم می خواد بگه که آلیس با وجود داشتن بیماری فراموشی اما همچنان هست و فراموش نمیشه.